Kona á hvítum náttkjól

 

 

Síðastliðna nótt var ég kominn í náttkjól á leið í rúmið eftir góðan dag á Snæfellsnesi, þegar mér verður litið út um gluggann og sé að vesturhimininn er að verða fjólublár. Fjólublár eins og snjóský á vetri. Þar sem ég á það til að vera hvatvís kona, velti ég andartak fyrir mér að hlaupa út á náttkjólnum, skósíðum, hvítum með púffermum. En ákvað að hlífa veröldinni. Hoppað þess í stað í buxur og bol og skella flíshúfu á kollinn, rauk út með bíllyklana í annarri og myndavélina í hinni. Þar sem ég brunaði niður á Skúlagötu brá fyrir í ljósageislum bílsins einstaka kattaglyrnum. Ég var eins og Palla sem var einn í heiminum. Alein með alheiminum. Þegar ég steig út úr bílnum mætti mér vænn gustur sem lofaði regni. Ég hallaði mér upp í vindinn og fann hvernig hann bar mig. Tók mig í fangið. Ég mundaði myndavélina, ein með vindinum, vitandi af einstaka ketti á ferð. Kom heim endurnærð.

 

Varði svo deginum með gömlum vinnufélögum og góðum vinkonum, elduðum heimagert pasta, bökuðum brauð og höfðum insalata tricolore með smá viðbót úr matjurtargarðinum með. Einhverjar dreyptu svo á smá rauðvíni, mikið hlegið, mikið gaman.    

 

Athugasemdir

[Kristbjörg Clausen (IP-tala skráð) 4.8.2007 kl. 10:41]

Mmmm, notalegt