Sólahringsstofnanir

Í mörg ár velti ég fyrir mér hvenær málefni vist- og barnaheimila á Íslandi yrðu að opinberu viðfangsefni. Sumt vissi ég, t.d. um nokkur þeirra “heimila” sem rekin voru. Sumt fann ég út eins og þjóðin og því miður kom ekki allt á óvart. Kannski vegna þess að slíkar sögur hafa komið frá öðrum löndum og við höfum því miður ekki skorið okkur úr varðandi aðra slæma þætti og samfélagsmein.

  

Hluta af áhuga mínum má rekja til þess að tveir leikskólar sem ég starfaði í höfðu áður verið sólarhringstofnanir fyrir börn. Annarsvegar leikskólinn Hlíðarendi sem var starfræktur sem sólahringsheimili til 1963 og svo Ásborg sem var starfræktur frá 1963 – 1978 sem sólahringsstofnun, þá þekkt undir heitinu Thorvaldsen. Stundum upplifði ég sem leikskólastjóri fólk koma inn af götunni til að leita upplýsinga um sig. Af hverju var ég hér? Veistu það? Veistu hvar ég finn gögn um mig? Voru algengar spurningar. Á báðum leikskólum voru ummerki eftir fyrri starfsemi. þar voru t.d. gluggar inn í herbergi af göngum, sérstök næturljós, barnarúm sem höfðu tilheyrt Thorvaldsen. Það sem mér þótti e.t.v. merkilegast voru samt skírnarskál og kertastjaki úr silfurpletti, útsaumaður dúkur undir skálina og lítil vasaklútur sem var notaður til að þerra skírnarvatn.

  

Þegar ég var leikskólastjóri í Ásborg (1988-1997) tók ég saman í nokkrum orðum sögu leikskólans. Ég ákvað að láta þau orð fylgja með þessu bloggi.

 

Þetta var svo langt á blogginu sjálfu og ség náði kki að láta það líta sæmilega út svo ég ákvað að skella söguni í skrá sem má finna hér 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Saga leikskólans Ásborgar

Athugasemdir

[svarta, 12.7.2007 kl. 19:09]

Minnir ad Jon Torfi hafi einhverntiman sagt ad solarhringsstofnanir fyrir born vaeri framtidin a Islandi.

[Kristín Dýrfjörð, 13.7.2007 kl. 01:03]

Já held það geti verið alveg rétt hjá honum, í Danaveldi er einkaleikskóli sem ´sér um innkaup og að fara með og sækja í fathreinsun fyrir foreldra- í Noregi er einn sem tekur börnin yfir nótt - svona ef foreldrarnir vilja hugga sig saman. Svo kannski endar þetta eins og líst var í hinum Ísraelsku kibutzum þar sem börnin voru hjá foreldrum á frídögum og hvort þau borðuðu ekki með foreldrum á kvöldin, annars vorum börnin alin upp á barnaheimilum. Slík held ég ða sé líka framtíð okkar barna.

Er annars að lesa á dönsku Börn í Öst og Vest eftir Urie Bronfenbrenner, þar sem hann fjallar um æsku og aðstæður barna í gömlu Sovét og Bandaríkjunum. Margar skemmtilegar og áhugaverðar lýsingar og pælingar sem eiga ágætlega erindi við okkur í dag. Hann til dæmis hefur áhyggjur að tveimur meginþáttum í hinni amerísku þjóðarsál, einstaklingshyggju og ýgni en telur samtímis að samstaða, nærgætni og umhyggja fyrir náunganum séu líka hluti af þjóðareinkennum - spurning hvað verði ofan á (þetta var um 1970).