Til hamingju

Brynhildur á sannarlega þennan heiður skilið - hjartanlegar hamingjuóskir til hennar - nú komast okkar fornu sögur vonandi á nýtt flug á Norðurlöndunum. Glæsilegt.

Brynhildur Þórarinsdóttir hlýtur Norrænu barnabókaverðlaunin

að kunna að biðjast afsökunar

Sá er maður að meiru sem kann að biðjast afsökunar - oftast er betra að gera það fyrr en seinna. Fólk sem hefur það að atvinnu að leggja öðrum siðferðilegar lífsreglur þarf að kunna það öðrum fremur. Ég skil bara ekki afhverju prestarnir sendu þessa yfirlýsingu ekki frá sér strax, þá hefði málið verið dautt og úr sögunni gagnvart flestum. Hvað svo sem manni finnst annars um afstöðu þeirra. 

Fyrri skrif um sama mál.

Prestar Digraneskirkju útskýra afstöðu sína

Leikskólinn sem iðnaður - fátækragildra kvenna

Í Bandaríkjunum er “leikskólaiðnaðurinn” **(Child Day Care Services) í 24 sæti yfir þær greinar sem eru í sem hröðustum vexti, meðalárslaun starfsfólks eru rétt um 20 þúsunda dollarar (um 114 þúsund á mánuði á meðan að þeir sem eru í 24 sæti yfir hæstu launin eru fjöldaframleiðsla á hugbúnaði* með næstum 5föld laun leikskólafólksins).

 

Það eru konur sem reka flesta þessa skóla – margar og stórar leikskólakeðjur eru til. Flestar reknar í hagnaðarskyni fyrir eigendur en ekki allar – sumar eru sjálfseignarfélög. Það er ekkert rangt að græða peninga, það er ekkert rangt að eiga peninga, en mér finnst rangt að menntun barna sé fjárþúfa. Þess vegna er ég svo glöð að á landsfundi Samfylkingarinnar var samþykkt að skerpa á starfsgrundvelli einkaskóla á leik- grunn og framhaldsskólastigi og leggjast gegn því að hérlendis verði skólar reknir í hagnaðarskini fyrir eigendur sína. Hér er ekki verið að leggjast gegn því að skólar standi vel – en ef hagnaður er, á að nota hann til að styrkja skólastarfið, hann á ekki að renna í vasa hlutafjáreigenda. Það er verið að ræða um það sem enskir kalla non profit skóla – en ekki fátækragildrurnar sem bandaríska leikskólakerfið er fyrir allflest starfsfólk sitt.

 

Fyrir nokkrum árum bjuggum við hjónin í Bandaríkjunum, meira að segja í fylki sem telst vera frekar félagslega sinnað. Þar sem frá upphafi stóð til að búseta okkar yrði ekki löng leitaði eiginmaðurinn sér að vinnu sem hann taldi sig hafa ánægju af og ekki væri mál að fá. Vitið hvað? Eins og á Íslandi er erfitt að manna leikskóla og hann fór að starfa við Montesorris-leikskólakeðju. Launin stóðu ekki undir leigunni okkar, ef leikskólinn lokaði missti hann laun, frídagar voru engir, ef hann varð veikur, varð hann í fyrsta lagi sjálfur að finna einhvern innan kerfisins til að leysa sig af, í öðru lagi missti hann laun. Seinna skal ég lýsa leikskólanum – starfið var um margt gott en aðstæður hörmulegar. (Ég fékk nefnilega að vera það sem kallað er faglegur sjálfboðaliði í leikskólanum stundum).

 

Í dag eru laun starfsfólks leikskóla á Íslandi ekki há, verst þó hjá þeim sem minnsta menntun hafa. En er lausnin fyrir það fólk, einkaskólarnir sem Geir Haarde boðið í sjónvarpinu í kvöld? Ég held ekki. Það getur verið að þeir skili eigendum sínum og jafnvel millistjórnendum betri launum en þeir eru ekki lausn á kynbundnum launamun – þvert á móti þeir eru líklegri til að styðja við hann. Og þegar upp er staðið er betra að vera þjónka einkaframtaksins en vinnukona kerfisins?      

 

**Leikskólaiðnaður er skilgreindur sem félagsleg aðstoð við fjölskyldur sérstaklega miðaður við börn á leikskólaaldri og eftirskólatilboð fyrir yngsta stig grunnskólans  

* This U.S. industry comprises establishments primarily engaged in mass reproducing computer software. These establishments do not generally develop any software, they mass reproduce data and programs on magnetic media, such as diskettes, tapes, or cartridges. Establishments in this industry mass reproduce products, such as CD-ROMs and game cartridges.

Heimaskólar?

Er Sjálfstæðiflokkurinn að leggja til að heimaskólun verði tekin upp í miklu mæli á Íslandi - eða hver er hugmyndin?

Miklar umræður um skólamál á landsfundi

Ingibjörg - Mona og Helle, kraftmiklar konur

Ég hlustaði á þrjár flugmælskar konur í gær, Ingibjörgu formann Samfylkingarinnar, Helle formann danskra jafnaðarmanna og Monu formann sænska krataflokksins. Ingibjörg stóð sig vel og setti fram hugmyndir um framtíðarsýn. Mér fannst hún koma sterk út úr setningunni og fagna því. Við vitum öll að 30 dagar er langur tími í pólitík, nú þarf að gefa í og þá er allt mögulegt.

 

En umfjöllunar efni mitt átti nú eiginlega að vera hrifning mín á ræðum þeirra Helle Thoring-Scmidt og Monu Shalin. Þær eru báðar gríðarlega sterkar ræðukonur. Helle og Mona skýrðu hvers vegna sósíaldemókratar þurfa að vera við völd sem víðast og þær ræddu hver vegna þær eru jafnaðarmenn. Ræddu um; sameiginlega ábyrgð t.d. á þessum hnetti sem við byggjum, um að konur eigi ekki að þurfa að velja, milli hvort þær ætli sér starfsframa eða fjölskyldur, umhverfismál, um hvernig hægri menn geti slegið sig til riddara með því að taka upp orðræðu vinstri manna en hvernig hjartað fylgir ekki með. Ég er líka sammála sýn Monu á skatta, að við greiðum eftir getu, en fáum til baka eftir þörfum. er það ekki þegar upp er staðið kjarninn, að við hugsum hvert um annað. Mona endaði á að segja stutta sögu af Einstein.

 

Einstein átti að leggja próf fyrir hóp nema og lét ritarann sinn fá prófið, „en Einstein“ segir ritarinn „þetta er sama prófið og þú lagðir fyrir í síðustu viku“. „Það gerir ekkert“ segir Einstein, „svörin hafa breyst“.     

 

Mona taldi það hlutskipti jafnarðmanna að spyrja sömu spurninga og formæður hennar um framtíð manns og heims, um velferðarkerfið, um jafnrétti, það sem hefði breyst væru svörin. Við þurfum að finna og setja fram ný svör – ekki endilega nýjar spurningar.

fjölbreytileiki og fjölmenning

 Anna Waldorfsdúkka

 

Leikskólar þurfa að huga að því að efniviður þeirra sé auðvitað fyrst og fremst fjölbreyttur en jafnframt þurfa leikskólar að fara að huga að því að hann sé fjölmenningarlegur. Ég er ein þeirra sem lengst af hef hrifist af opnum og skapandi efnivið, vill sem dæmi hafa mikið og margar tegundir af kubbum, og ýmsu fylgiefni til sköpunar. Hjá mér er varla til hugtakið drasl – flest getur gengið í endurnýjaðan lífdaga. Dótakassarnir mínir er frekar óhefðbundnir, þar má finna rafmagnssnúrur, ýmsa litla mótora, jó, jó og skopparakringlur sem framleið rafmagn, segla sem bróðir minn heldur til haga þegar verið er að rífa í sundur gamla hátalara og stálkúlur úr gömlum vélum, steina úr ferðum foreldra minna um landið, ljósaborðið sem pabbi smíðaði fyrir mig úr gömlum flúorsent-lampa, tuskur og tölur og margt fleira. Í framtíðinni vil ég sjá leikskólastarf þróast yfir í mismunandi smiðjuvinnu. En til þess þarf fleiri fermetra en við höfum hingað til tímt fyrir yngstu samborgarana.   

 

Verð lík að segja að ég á ótrúlega þolinmóðan ektamann, á ferðum okkar dreg ég hann í verslanir til þess eins að skoða ný leikföng í vísindakassann minn. Hann fer með mér á barnasöfn, þar sem ég þarf að prufa allt og gera allt, ég er sko búin að standa inn í sápukúlu, slá trommur, láta kúlur spinnast og renna, tengja rafmang og fleira og fleira. Hvar sem ég sé verslun sem er líkleg til að selja óhefðbundið efni til nota í leikskólastarfi þar stoppa ég. En ég hef líka trú á því sem hver leikskóli getur gert án mikils tilkostnaðar.

  Skopparakringla sem framleiðir rafmagn 

 

Eitt af því sem er í uppáhaldi hjá mér eru litlar Waldorfsdúkkur, að mestu fer ég nú eftir þeirri hugmyndafræði sem að baki býr um náttúruleg efni – en ekki alveg. Í áranna rás hef ég sjálfsagt saumað dúkkur í tugatali. Núna hef ég einsett mér að á næstum vikum ætla ég að búa til eins og eina leikskóladeild af dúkkum, en það sem á að einkenna þær er fjölbreytileiki. Þær eiga að vera í mörgum húðlitum, þær eiga að vera með fjölbreytilega hárliti, þær eiga að vera stelpur og strákar, mömmur og pabbar. Kannski líka afar og ömmur,. Ég tel að leikskólar eigi að fagna og viðurkenna fjölbreytileika og fjölmenningu, ekki seinna, heldur núna. Með því á ég við að ég vil ekki hugunarhátt sem byggir á að: "Af því að á deildinni minni er ekki svart barn eða fatlað barn þá þarf ég ekki að hugsa um að mæta því eða að umhverfið endurspegli þarfir þess eða bakgrunn. Ég tek bara á því þegar á reynir, ef á reynir."

 

Brúðan sem fylgir hér með á mynd er fyrsta dúkkan hún heitir Anna, eins og fyrsta bloggvinkona mín **). Með tíð og tíma fær líka hver brúða sína sögu, sín persónueinkenni. Önnu saumaði ég eitt kvöldið þegar ég ákvað að horfa á fótbolta með eiginmanninum. Þar sem áhugi minn á fótbolta er reyndar frekar takmarkaður en áhugi minn á samveru mikill fór þetta ágætlega sama.

 

Í möppunni sem er hér við hliðina og er merkt efniviður fyrir leikskólastarf ætla ég smám saman að taka myndir af sumum þessara hluta.

 

Annars legg ég til að þið sem lesið þetta blogg hjálðið mér að semja sögu Önnu.

Eru klerkar að missa sig?

 

 Mynd inn úr kirkjunni í klettinum í Helsinki

 

Ég er að hugsa um að segja mig úr þjóðkirkjunni, færa skráningu mína í fríkirkjuna. Hvílík hræsni af hálfu þjóðkirkjupresta að beita börnum í deilu sinni við fríkirkjuklerk. Þetta er fólk sem á að ræða við foreldra við skilnað – sem eiga að hjálpa fólki að halda börnum utan við deilur sínar - þetta iðka þeir. Hverslags eiginlega eru svona prestar innrættir? Lærðu þeir aldrei neina siðfræði í guðfræðideildinni?

 

Ég legg til að öll systkin mín í Kópavogi sem flest hafa nýtt þjónustu kirkjunnar þar til að skíra og ferma, geri slíkt hið sama. Íhugi úrsögn. Ég hef hingað til haldið mig innan þjóðkirkjunnar – en ef þetta eru skilaboð kirkjunnar til barna – þá er nóg komið.

 

ps. Var að hlusta á fréttir á stöð 2 um Digranesklerk sem neitaði að ferma Fríkirkjubarn sem vildi fermast með skólafélögum.