Á 1. árs bloggafmælinu

Ég mundi áðan að í dag er ár síðan ég setti inn fyrstu bloggfærsluna mína. Í tilefni dagsins leit ég á hana og rifjaði í leiðinni upp hversvegna ég fór að blogga. Ég get eiginlega þakkað þáverandi nágranna mínum Agli Helgasyni það. Hann nefnilega hafði helgina áður verið með viðtal við Margréti Pálu, þar sem fram kom að hægt væru að leysa held ég næstum öll vandræði leikskólakerfisins með "sjálfstæðum rekstri"  (það sem ég kallaði "einrekstur á opinberum hækjum" þegar ég var ung og pínu rótæk). Mér varð svo mikið um þáttinn og það sem mér fannst vera hreint bull að ég varð einhverstaðar að láta í ljós álit mitt á honum. Mér fannst skoðun mín ekki vera blaðagreinar virði, (hvað þá á í miðri hríð innsendra greina vegna kosninga), en ég vildi samt hafa skoðun.

Nýlega las ég að árið 2003 hafi New York Times gefið út þá yfirlýsingu að í dag væru tvö ofurveldi eftir í heiminum, annað væri Bandaríkin hitt væri "skoðun almennings" og að Bandaríkin væru að tapa fyrir því veldi. Eitt öflugasta tæki þessa seinna ofurveldis er einmitt bloggið, þar sem flestir (í tilteknum hlutum heimsins reyndar) geta sett fram skoðun sína. Ég sem sagt, þökk sé Agli fyrir að hafa boðið Margréti Pálu, ákvað að láta mína litlu rödd hljóma í heimi bloggsins.    

 

Kannski er það tímanna tákn að nú ári seinna næstum upp á dag hélt Leikskólaráð Reykjavíkur opinberan blaðamannafund þar sem lausnir leikskólamála borgarinnar byggja m.a. á auknum einkarekstri og það sem mér þykir vera fáránlegri þjónustutryggingu og hvar skyldi fundurinn hafa verið haldinn. Í Laufásborg sem er ekki lengur í rekstri borgarinnar heldur fyrirtækis fyrrnefndrar Margrétar Pálu.