Nú byrjar Sturlubarnið í leikskóla

Sturlubarnið er orðinn Hafnfirðingur eins og amma hans er fædd (ég fæddist sem sagt á Sólvangi fyrir margt löngu). Hann fer meira að segja langt með að flokkast innfæddur, bæði afi minn og langafi Hafnfirðingar. Afi (Lilló) hefur af þessu svolitlar áhyggjur, heldur að barnið verði harður FH-ingur. Kannski er ástæða að óttast, mamma Sturlubarnsins keppir nefnilega fyrir það lið í frjálsum. 

Sturlubarnið er að byrja í leikskóla og fór þangað heimsókn daginn sem hann opnaði. Ég fór líka, enda löngu búin að lofa að vera faglegur ráðgjafi með starfinu þar næsta vetur. Sturlubarnið er nokkuð öruggur með sig. Um leið og við komum í leikskólann (hann var auðvitað með  pabba sínum og mömmu), sá hann áhugaverða hluti á gólfinu sem hann þurfti að skoða nánar og skreið af stað. Þetta voru hringir í mismunandi litum sem eru límdir á gólfið. Svo sá hann hin börnin. Við það færðist hann allur í fang og vildi ólmur komast til þeirra. Gerði sitt besta til að hafa við þau samskipti. Brosti og elti þau, bablaði og rétti þeim. Sum vildu hafa samskipti við hann önnur vildu kúra í öruggu fangi mömmu eða pabba. Hér áður var því stundum haldið fram að ekki væri hægt að tala um félagslegan þroska hjá ungum börnum, í dag vita menn betur og að lítil börn fara mjög snemma að sýna félagslegan þroska. Sannarlega sá ég það á föstudaginn.   

Í sumar erum við afi búin að vera svo lánsöm að vera í hlutverki dagömmu og afa. Sturlubarnið er búið að flækjast víða með okkur, sjá margt og gera. Hann er búin að hitta fullt af fólki og amma mjög upptekin við að láta hann reyna á sig og takast á við umhverfið. Það að Sturlubarnið er vanur rannsóknum sást vel þennan fyrsta dag. Hann skreið um allt húsið, skoðaði og prófaði nýja hluti. Hér á eftir fylgja með myndir sem ég og afi tókum af rannsóknum hans á umhverfinu. Reyndar verð ég að viðurkenna að ég þekkti mjög mikið af því fólki sem þarna var samankomið og var því ögn uppteknari af samskipta við það en að fylgja Sturlubarninu. Enda hann á ábyrgð foreldra sinna í leikskólanum.

Ég sagði við vinkonum mína að ég vildi nú gjarnan fá að vera með honum í aðlöguninni, bara til að sjá hvernig hann upplifir umhverfið. En þar sem ég kenndi löngum bæði um foreldrasamskipti og aðlögun, þá veit ég að aðlögunin er mikilvægur tími fyrir foreldra, börn og starfsfólk til að kynnast hvert öðru og byggja upp góð og jákvæð samskipti. Þetta er sá tími sem starfsfólkið er að kynnast börnum og foreldrum, foreldrar að treysta utanaðkomandi aðilum fyrir börnunum sínum og börnin ekki bara að læra að vera án foreldra og kynnast nýju fólki heldur eru þau líka að læra að vera í hóp með öðrum börnum og það er ekkert lítið. Ég verð því að treysta á uppeldisfræðilegar skráningar starfsfólksins. Það verður að vera minn gluggi inn í fyrstu daga Sturlubarnsins í leikskólanum. **)

Annað sem ég er að velta fyrir mér er hvort að þegar barnið er orðið virðulegt leikskólabarn hvort að þá eigi ekki að fara að ávarpa það með nafni.   

Meðfylgjandi er líka albúm um fyrstu heimsóknina í leikskólann. Læt líka fylgja með myndir af leikskólaþjálfun ömmunar í Miðstrætinu daginn áður en Sturlubarnið barnið fór í heimsóknina. 

 

Sturlubarnið rannsakar sullukerið

Það sést ekki á myndunum en Sturlubarnið var að færa sama hlutinn á milli hólfa, aftur og aftur. Það var ekki vatn í kerinu en það skipti engu. Hann tók upp lítinn hlut og færði höndina yfir í hitt hólfið þar sem hann sleppti. Hann endurtók ferlið sennilega 10 sinnum. Hann er einmitt á þeim aldri þar sem endurtekningar eru afar mikilvægar, að hafa tækifæri til að endurtaka skilar sér í auknum skilningi og þroska. Ég horfði á, tók myndir og sagði ekki orð. 

 

Mögulegur vinur

 

Segull er heillandi, Sturlubarnið er nýbúinn að uppgötva kraft segulsins 

Seglarnir eru í svart-hvíta herberginu. Allir hlutir sem eru þarna inni eru annað hvort svartir eða hvítir eða munstrað í þeim litum. Annars eru ekki nema nokkrir daga síðan Sturlubarnið gerði sér grein fyrir undri segulsins. Í leikfangaboxinu hans er gamall baukur sem gerður er úr niðursuðudós, þar er líka að finna hjarta sem synir okkar hafa einhvertíma fært okkur (með áletrun um að við séum heimsins bestu foreldrar). Þetta hjarta er ætlað á ísskápa eða þessum líkt en hefur af einhverjum ástæðum endað í kassanum hjá Sturlubarninu. Fyrir nokkrum dögum tók ég eftir að hann stóð mjög einbeittur á svip og reyndi (að ég hélt) að troða hjartanu ofan í baukinn. Mikið að vesenast. Svo mikið að hann gleymdi að hann er enn ekki farinn að standa sjálfur, hélt jafnvæginu og var að reyna eitthvað. "Hvað er hann að gera?" spurði ég Lilló. "Hann er með segull svaraði hann." Ég fór þá að veita þessu baksi hans meiri athygli. Þá sá ég að hann var að reyna að snúa hjartanu rétt, það er að segullinn snéri að málminum. Svo tók hann þetta í sundur og endurtók aftur og aftur. Hann var mjög upptekinn við að láta segulinn festast ofan á dósinni (þar sem gatið fyrir peningana er).  Hann var að uppgötva orsök og afleiðingu og að gera sér grein fyrir kröftum segulsins. Eðlisfræðinám hefst nefnilega mjög snemma.  

Annað sem áhugavert er að skoða á myndunum af seglunum hér að neðan er að hann tekur aldrei svörtu seglana. Hvort það er vegna þess að hann gerir sér ekki grein fyrir þeim eða að það sem sker sig úr dragi athygli hans til sín veit ég ekki. Kannski að starfsfólkið pæli í því hvernig mismunandi börn nálgast seglana.  

 

 

Snúningsdiskurinn heillaði, líka félagsskapurinn

 

Sturlubarnið sér hristuna - sækir hana og lætur nýju vinkonuna hafa hana, ánægjan yfir afrekinu leynir sér ekki.

 

Umhverfið rannsakað

Takið eftir speglum og ýmsum tjöldum sem eru notuð til að brjóta upp rýmið en líka til þess að skpa möguleika til samskipta og leikja.

 

Amma undirbýr Sturlubarnið fyrir leikskólagöngu heheh

 

Hólkarnir eru mjög vinsælir hjá Sturlubarninu, hann fékk líka með heim og dundar víst lengi með þá í rúminu sínu á morgnana, á myndinni má líka sjá bókina sem ég bjó til handa honum með myndum af dýrum, börnum og honum og afa. Ég plastaði blöðin og festi svo saman með lyklakippuhring.

Var ekki á Clapton í boði bankans - heldur vina

Vinkona mín bauð mér með sér á Clapton tónleikana í gærkvöldi. Við völdum að mæta snemma og fengum stæði framarlega við sviðið. Hittum fullt af skemmtilegu fólki sem við röbbuðum við á meðan biðinni stóð. Á slaginu átta hóf svo Ellen upp raust sína. Klukkan níu byrjaði svo meistari Clapton. Við eins og fleiri hefðum alveg valið að heyra fleiri af eldri lögum hans. En auðvitað vilja tónlistamenn fá tækifæri til að kynna ný verk eftir sig. Ég átti heldur ekki von á öðru. Vinkona mín sagðist hafa fundið gigtina líða úr sér þegar leið á tónleikana og hún að hreyfa sig í takt við tónlistina. Við hörfðum vit á að mæta á sandölum en vorum heldur vel klæddar, fötum fækkað því aðeins þegar leið á kvöldið. Held að ég sé svona númeri minni í dag en í gær, eftir vatnstapið. Við vinkonurnar höfðum gert ráð fyrir að það tæki okkur smá tíma að komst heim. Ég var undirbúin með banana í bílnum. Við sátum og röbbuðum út í bíl í einhverjar 45 mínútur þangað til röðin kom að okkur og ég var komin heim rétt rúmlega 12 ánægð og sæl eftir vel heppnað kvöld.  

Á leiðinni út af tónleikunum smygluðum við okkur á eftir stúkugestum, þeir fóru flestir í rútur vel merktar Landsbankanum. Ég held að Landsbankinn hafi ekki boðið sínum bestu viðskiptavinum þeim sem halda upp bankastarfsemi fyrir þá á tónleikanna. Þá á ég við fólkið sem borgar endalausa dráttarvexti og yfirdráttarlán. Sem hefði sannarlega glaðst yfir góðu boði. Neibb held að flestir gestanna hafi verið fólk sem átti alveg fyrir miðunum. En Landsbankinn sér vel um sína gesti, það sáum við. Það var borið í þá veigar í föstu og rennandi formi. Ætla að leggja til við Lilló að hann skipti um banka, færi sig t.d. í minn. Nú veit ég svo sem ekki hvort hann ástundar svona boð eða gjafir, ég hef allté ekki orðið vör við það. En ef hann gerir það vona ég að hann hafi einhver jafnræðissjónarmið uppi þegar hann ákveður hvaða viðskiptavinir njóta góðs af. Best væri auðvitað ef þeir lækkuðu bara hin ýmsu gjöld.

Annars er farið að stilla upp fyrir Gay pride, heyri tónlist óma neðan úr miðbæ. Ætli sé ekki best að skreppa út og gá til veðurs, kannski að skreppa á Laugarveginn til þess.**)      

Vetrarstarf leikskóla undirbúið

Þessa dagana eru leikskólar landsins í óða önn að undirbúa vetrarstarfið. Ráða inn það fólk sem vantar og leggja línur um áherslur í vetur. Í því tilefni fékk ég í gær að heimsækja einn skóla og verja dagsparti með þeim við undirbúning. Ég var með innlögn um leikskólastarf með yngstu börnunum í anda Reggio Emilia í nýjum ungbarnaskóla sem opnar í Hafnarfirði í næstu viku. Skólinn er fullmannaður og er flest starfsfólkið leikskólakennarar. Leikskólastjórinn segir mér að hún hafi staðið frammi fyrir því að hafna hæfu menntuðu fólki. Auðvitað er staðan ekki allstaðar jafn gleðileg, alla vega ekki enn. En ég vænti þess að ástandið í haust verði þó ólíkt því sem verið hefur undafarin haust. Ég hef af því reynslu að vera leikskólastjóri á tímum uppgangs og þegar þrengra er í þjóðarbúinu. Það er tvennt ólíkt, því miður. Ég vildi óska að staðan væri ávallt sú að störf við umönnun og menntun væru sjálfkrafa fyrstu störfin sem fólk veldi sig til.

Ein ástæða þess að skólinn sem ég minntist á hér að ofan er svona vel settur með mönnun er að hann býr að því að vera nýr og að hafa þegar markað þá stefnu sem ætlunin er að starf samkvæmt. Ekki bara það að það sé búið að marka stefnuna heldur hafa leiðtogar skólans varið mörgum árum í að lesa sér til og reyna ýmislegt samkvæmt stefnunni. Meðal annars starfað í leikskóla þar sem hún var lögð til grundvallar. Það er löngum vitað að það heillar marga leikskólakennara að vinna á stað sem hefur frá upphafi markað sér sérstöðu. Ég óska öllum leikskólum landsins velfarnaðar.

Í rassgatinu á sjálfum sér, segist hann vera slæmur

Þessi færsla er sérstaklega skrifuð fyrir Systu vinkonu mína. Hún fjallar nefnilega um afa okkar. Þeir voru samferðamenn um tíma á Siglufirði og virðist sem afi minn Kristján hafi fótbrotnað og fengið gyllinæð ofan í brotið. Læknir hans var Steingrímur afi Systu. Honum hefur þótt þetta kómísk og sett saman eftirfarandi vísubrot.

Fóturinn á honum finnst mér er
fremur batadræmur.
Í rassgatinu á sjálfum sér
segist hann vera slæmur.

__________________ 

Höfundur:

Steingrímur Einarsson, læknir f.1894 - d.1941

Um höfund:

Steingrímur Eyfjörð Einarsson var fæddur á Hömrum í Hrafnagilshreppi, Eyf. Faðir hans var Einar Jónsson bóndi í Myrkárdal og Rósa Lofsdóttir húsfr. s.st. Starfaði við lækningar í Bandaríkjunum um tíma en sjúkrahúslæknir á Siglufirði frá 1928 til dánardags.

Heimild:

Vísnasafn Sigurðar J. Gíslasonar í Héraðsskjalasafni Skagfirðinga.

Í vísnasafninu má finna fjölda vísa eftir Steingrím.

Tildrög:

Um Kristján Dýrfjörð er fótbrotnaði og fékk líka gyllinæðabólgu.

Nauðsynlegasta heimilistækið þessa daga er borvélin

Það er léttir að verslunarmannahelgin hafi farið vel fram. Ég vona að hún nái að klárast áfallalaust. Það skal fúslega viðurkennt að í mér er alltaf ákveðinn hrollur og þetta er sú helgi ársins sem ég bíð að taki endi. Hin síðari ár höfum við oft valið að vera úti fram yfir verslunarmannahelgi. Fjarri fréttatímum og hljóðum þyrlu gæslunnar. 

Í þetta skipti erum við heima og hefur helgin farið í að endurskipuleggja vinnuherbergið mitt og eldhúsið. Bæði tímafrek og nauðsynleg verkefni. Keypti forláta búrskáp í IKEA til að setja í búrið. Hann er risastór 60 cm breiður og vel yfir tvo metra. Það var púsl að koma honum saman. Sonurinn verkstýrði því, enda með meiri reynslu í samansetningum á IKEA húsbúnaði en við. Mér var á orði að það væri nú ekki endilega auðveldasta verk í heimi að koma saman hlutum frá Ikea. Teikningar þó góðar væru ekki alltaf alveg lýsandi. En ég er líka búin að komast að því að eitt nauðsynlegasta heimilistækið er bor/skrúvél sonarins af Hitatchi gerð. Sé okkur ekki alveg munda skrúfjárnin af sömu leikni og krafti og borvélin leyfir.     

Það sem er annars helst í fréttum er að Sturlubarnið fór í gær með foreldrum sínum í sveit og fékk að fara á hestbak. Var mjög ánægður með það. Á föstudag fór hann með mér í heimsókn til langafa og langömmu í Skeifuna. Skelli inn nokkrum svipmyndum þaðan. Garðurinn hennar mömmu er eins og alltaf, augnayndi.