Svartur himinn

Í áranna rás hef ég verið upptekin af því hvernig við upplifum náttúruna í borginni. Þegar ég var að læra að verða fóstra gerðum við verkefni sem byggðist á því að setja fram hugmyndir um  draumaleikskólann. Flestir höfðu hann í útjaðri byggðar, þar sem stutt var í náttúruna. En raunin er að fæstir leikskólar eru þannig staðsettir.  

Með tíð og tíma hafa mínar hugmyndir um náttúrupplifun breyst, nú er ég upptekin af því að upplifa náttúruna þar sem ég er stödd hverju sinni. Heiman frá mér sé ég niður á tjörn. Ég sé fuglana leika á tjörninni, ég sé starrabreiður í trjánum í ljósaskiptum, sé himininn verða eitt augnablik svartan. Ég fylgist með leik hrafnanna, svifi þeirra og setum á ljósastaurum. Ég horfi á liti himinsins, stundum bláan, gráan, fjólubláan, bleikan, gulan, svartan og allt þar á milli. Ég horfi á jörðina mjúka, hlýja, hvíta, gráa, harða, blauta. Fylgist með úrkomunni. Sé gróðurinn spretta fram og dafna, sé hann breyta um lit og lögun. Ég upplifi árstíðir og vindinn. Ég er nefnilega fyrir löngu búin að átta mig á því að náttúran er ekki eitthvað utan við allt, hún er hluti af öllu.

Upplifun okkar Sturlu 

En núna hef ég líka eignast félaga til að upplifa þetta allt með. Við förum í gönguferðir og leitum af kisum, hundum, fuglum og sérstaklega krummum. Í dag fórum við í eina svona ferð, ég og Sturla. Fyrst gengum við hægt út götuna og heilsuðum þeim kisum sem á vegi okkar urðu. Við sáum smáfugla í trjánum, krumma taka sig upp við höfnina og svífa yfir okkur. Á tjörninni gáfum við gráðugum gæsum, einstaka álft og feimnum öndum brauð. Við heyrðum kurr dúfnanna og garg í álftum sem allt yfirgnæfðu. Við skoðuðum myndirnar á tjarnarbakkanum af fuglunum og fylgdumst með mannfólkinu. Á leiðinni heim stoppuðum við runna og Sturla nuddaði nefinu upp við hann og datt svo inn í hann. Í ljósaskiptunum í dag þegar starrinn fór að safnast saman til að ferðast í náttstað, fylltust allir trjátoppar og sjónvarpsgreiður í götunni, svo þegar þeir tóku sig upp, allir sem einn, sagði Sturla vááááá og klappaði saman lófunum.

Við Sturla þurfum ekki að fara upp í Heiðmörk, í Elliðaárdal eða annað til að upplifa náttúruna, við þurfum rétt að stíga út og þarna bíður hún eftir okkur í öllu sínu veldi. Bíður eftir að við tókum eftir henni, virðum og elskum. Að við kennum litlu börnunum okkar það sama. 

ps. Sturla er að byrja að tala og fyrstu orðin fyrir utan mamma, pabbi og afi eru gisa, úa og ummmi.  Og vísnabókin með dýramyndum og vísum er hans uppáhaldsbók.   

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 9.2.2009 kl. 02:45]

Hérna á Seltjarnarnesinu er líka fullt af náttúru, þótt maður fari bara út í garð.  Ég þarf að gefa fuglunum að borða uppá bílskúrnum mínum, vegna þess að ég á þrjá ketti sem alltaf reyna að veiða fuglana.  Svo er farið í göngutúra með hundinn, og oft fylgja einhverjir kettir okkur eftir.  Stundum er strollan svona fyrst hundur, svo ég með bandið, svo þrír kettir