Þegar kirkjan bað mig að tala

Fyrir nokkrum árum var ég beðin um að halda erindi í Akureyrarkirkju um, væntingar til hlutverks kirkjunnar í íslenskum leikskólum. Það var séra Jón Aðalsteinn Baldvinsson vígslubiskup á Hólum sem hafði samband við mig. Ég varð mjög hissa og spurði hvort hann væri viss um að hann vildi heyra mínar skoðanir. Hvort hann teldi mig réttu manneskjuna til að mæta. Skoðanir mínar á tengslum kirkju og leikskóla hafa nefnilega aldrei verið neitt leyndarmál og ég oft orðað þær í hópi leikskólakennara. Jón taldi kirkjuna alveg geta hlustað.

Ég hef síðan verið Jóni þakklát tækifærið, vegna þess að það gaf mér færi að festa á blað mínar eigin hugleiðingar um tengsl leikskóla við kirkjuna. Fram að þeim tíma hafði ég forðast eins og heitan eldinn að setja hugleiðingar mínar fram opinberlega.

Erindið var fyrir alþjóðlega prestaráðstefnu. Þó svo að ég hafi flutt það á ensku var það samið á íslensku. Hér að neðan má finna skrá sem inniheldur fyrsta hluta af erindinu, hugleiðingar mínar. Annars fjallaði það um könnun sem ég gerði í leikskólum landsins.  Þar fékk ég líka þessa sögu.

Börn eru klár 

Þetta er í litlum leikskóla í litlu þorpi. Það er að nálgast Páska. Leikskólakennari er í samverustund að fræða börnin um hvers vegna við höldum Páskana hátíðlega. Börnin horfa stórum augum og hlusta af athygli. Leikskólakennarinn segir þeim af Jesú og Síðustu kvöldmáltíðinni og hvernig Jesú baðar fætur lærisveinanna. Hún segir þeim hvernig vondir menn hafi komið og tekið Jesú næsta dag og þeir hafi neglt hann á krossinn þar sem hann deyr. En þremur dögum seinna á Páskunum hafi fólkið uppgvöggvað að Jesú var ekki dáinn, hann var upprisinn. Fjögurra ára stúlka hlustar af athygli, augun opin, undrun í svipnum. Eftir leikskóla fer hún í heimsókn til ömmu og segir henni söguna sem leikskólakennarinn sagði um Jesú. Þegar hún er búin bætir hún við: „en ég veit ekki hvort ég ætti að trúa henni“.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Erindi flutt í júní 2004 Akureyrarkirkju

Athugasemdir

[Matthías Ásgeirsson, 5.12.2007 kl. 09:14]

Þakka þér kærlega fyrir þessi skrif Kristín.  Síðustu árin hef ég einmitt upplifað það sem þú talar um, þessa krísu foreldris sem tekur börnin sín úr leikskólastarfi vegna trúboðs en gugnar á því þar sem útskúfun er ekkert val.

Ég skrifaði grein um þetta sem birtist í Fréttablaðinu í síðustu viku og á Vantrú.is um helgina. 

Ég hef verið að renna yfir skýrsluna þína og vildi óska þess að þetta efni hefði verið aðgengilegt fyrir fimm árum.

[Fríða Eyland, 5.12.2007 kl. 17:27]

Kirkjan er ekki að sýna gott fordæmi, hvað með Tobaski eða hátíðir hindúa eigum við ekki að kenna börnunum að það eru margvísleg trúarbrögð. Í ræðunni talar þú um prestarnir rökstyðja gildið með tölum um skírn, ég er skírð, var skírð þriggja vikna get víst ekki breytt því héðan af. Þegar ég komst til vits og ára sagði ég mig úr þjóðkirkjunni og hét því að velja ekki trúfélag fyrir börnin mín, þetta hefur gefist vel nú þegar þau eru komin yfir fermingaraldur fæ ég aðeins þakkir.

[Kristín Dýrfjörð, 5.12.2007 kl. 17:49]

Enda hefur mér alltaf fundist það rökleysa hjá prestunum að vitna í skírnina og raunar ekki koma skólum við hvort börn eru skírð eður ei. Ég man líka þá tíð í leikskólanum þegar það var helber dónaskapur að spyrja foreldra um trúfélag, það var einkamál hvers og eins og kom okkur ekkert við.  

Sjálf hef ég valið að halda mig innan þjóðkirkjunnar, sennilega mest vegna þess að það skiptir mig ekki nokkru máli. Sennilega er ég hinn dæmigerði Íslendingur sem bara er þar. En ég verð að segja að ef biskup fer ekki að láta af því sem mér finnst jaðra við ríkisstyrkt einelti gagnvart ákveðnum og tiltölulega fámennum þjóðfélagshópi (lesist Siðmennt og Vantrú) þá held ég að ég geti ekki setið hjá og verið með honum í flokki. Þetta er eins í stjórnmálum. Ég er t.d. vel og vandlega skráð í Samfylkinguna, er genatísk jafnaðarmanneskja, ég hef líka mikið langlundargeð gagnvart mínum pólitísku foringjum, en það er ekki alveg endalaust. Í hvert einasta sinn sem ég kýs í prófkjöri eða almennum kosningum velti ég kjörseðlinum vandlega fyrir mér og ég hef í gegn um tíðina nýtt mér yfirstrikunarrétt ótæpilega.   

Það særir réttlætiskennd mína að fólk á launum hjá mér, á launum við að vera andlega sinnað geti ráðist að litlum og fámennum hópi fólks með slíku offorsi sem gert er úr sumum predikunarstólum þessa síðustu daga. Mér finnst að á sumum bloggsíðum sem ég les og eru færðar undir yfirskriftinni "kristinn einstaklingur" ósi út hatur og fyrirlitning gagnvart fólki. Og þegar ég les slíkar síður (ásamt því að lesa t.d. prédikanir yfirmanns kirkjunnar) fer ég að hugsa, á ég samleið með þessu fólki?

Við völdum að skíra ekki syni okkar, þeir létu nú báðir skíra sig, annar valdi að fermast hinn valdi borgarlega fermingu. Þeirra var valið.