Þvörusleikir

Þá er komið að fjórða sveininum honum Þvörusleiki. Hann er sérlega elskur að allskonar sleifum, hvort sem þær eru notaðar í bakstur eða matargerð. Í fyrra fréttist að hann velti fyrir sér að keppa í 100 metra hlaupi á ólympíuleikum jólasveina (boðhlaup er hans grein). Hann er sannfærður um að hann hlaupi jólasveina hraðast en hann er líka góður í fleiru er bæði hraðlyginn og fljúgandi mælskur.

Þar sem það er bísna langt í næstu ólympíuleikuleika hefur hann hugsað sér að reyna sig við annarskonar íþróttir. Þrætubókalist er gömul og virt íþróttagrein í tröllaheimi sem á vel við hann Þvörusleiki. Þessi forna list hefur reyndar smitast inn í mannheim og Þvörusleikir veit fyrir víst að af nægu er að taka. Hann er t.d. mikið að velta fyrir sér umsókn um stöðu í Háskólanum (hann var líka að pæla í Alþingi en fílaði ekki alþingsimenn, "svooo hugmyndasnauðir, ræða það sama og í fyrra og hittifyrra og").

Þvörusleikir hefur sér til tröllslegrar gleði komist að því að í háskólanum er þrætubókalistinn ofar öllum öðrum listum. Og sá sem er bestur í að vega mann og annan með orðum er sá sem heldur lengst út.  Þvörusleikir skortir ekki seiglu, er þrautseigari en flestir og nokkuð öruggur um getu sína í háskólaumhverfinu. Hann hefur það sem til þarf, bara það hvað hann hefur hætt sér nálægt Grýlu og pottum hennar í áranna rás er til marks um það. Vitandi hvað henni er annt um sleifarnar en stela þeim samt er til marks um bæði fíldirfsku og þraustseigju. Upp í Háskóla veltir sumt andans fólk fyrir sér hvort Þvörusleikir hafi ratað snemma til byggða í ár og notað sínar löngu sleifar til að ýta á sent takka hjá merkasta háskólafólki. Finnst það líklegasta skýringin á þrætum og þvælum jafnvel vælum sem birtist á vefmiðlum landsmanna. Haft er fyrir satt að sumar deildir fagni mjög áhuga Þvörusleikis á meðan aðrar hamra að háskólinn sé að falla jólasveinum í hendur.  

Sá fjórði, Þvörusleikir,
var fjarskalega mjór.
Og ósköp varð hann glaður,
þegar eldabuskan fór.

Þá þaut hann eins og elding
og þvöruna greip,
og hélt með báðum höndum,
því hún var stundum sleip.